28. Pompen of verzuipen (door Bert)

Het is weer Blog tijd! En Allejezus ( het is tenslotte een missie ziekenhuis waar we werken) wat gebeurt hier veel! Toen Erik, Anne en mij gister vroeg hoe we de eerste week vonden was het eigenlijk moeilijk om gelijk de juiste woorden te vinden: Geweldig, heftig, wat een hoeveelheid aan werk en wat een mooie ervaring waren zo’n beetje de eerste woorden. Nu ik er iets langer over na heb gedacht was sprakeloos misschien beter. Wat gebeurt hier veel, wat kunnen we veel en helaas wat een hoeveelheid aan werk moeten we nu al achterlaten. Het voelt alsof we op een soort expeditie Robinson zijn, waarbij we met ons team elke dag weer nieuwe uitdagingen krijgen en we weten dat het nooit ophoudt. Maar gelukkig is het team sterk en de spirit goed!

Voor  ons, als tropenartsen in opleiding, zijn chirurgie en gynaecologie de belangrijkste vakken in onze opleiding en wat een geluk hebben we dat we hier onder goede supervisie ervaring in kunnen op doen. Erik had al wel verteld dat deze twee weken een goede manier waren om eens volledig ondergedompeld te worden in de specialistische Tropengeneeskunde. Op dit moment hoop ik dat hij niet vergeet om ons aan het eind van deze twee weken ook even om hoog te trekken.

Onder begeleiding van Jantine heb ik deze eerste week een aantal keer mee kunnen lopen op de verloskamers. Gelukkig hoefden we niet verder te lopen dan de wachtkamer waar de eerste vrouwen al op de grond aan het bevallen waren. Bizar! Als je dan toch moet wachten op de dokter kan je maar beter wachten tot de dokter naar jou toe komt. Gewoon in alle rust met je armen onder het hoofd op de grond gaan liggen en je achtste kind baren. Gelukkig is de natuur mild en was de vloer schoon gedweild. It’s a boy en hij gezond. Ik moet al een beetje denken aan mijn zus (nu +/- 25 weken zwanger) die zometeen in de wachtkamer van het OLVG staat te persen J.

Ja, gelukkig leer je hier snel relativeren en is de Afrikaanse mentaliteit vrolijk, want anders zou je soms al snel de moed kunnen verliezen. Als door een bipolaire stoornis getroffen worden wij hier door de verschillende emoties heen en weer geslingerd en worden Anne en ik snel volwassen. Wat een ervaring en wat een werk. Veel zin om de aankomende week er weer vol voor te gaan! Hakuna Matata, it’s a wonderfull life.