29-10-2012 gazen vouwen (Suus)

Maandag = opruimdienst. Ik loop visite met Ann. Maar eerst moeten we een paar gazen halen om te voorkomen dat we alle wonden met vieze gazen moeten inpakken. Ann neemt me mee naar “minor surgery” (de kleine OK). Onder de balie staat een doos met een soort rafelige zakdoeken van gaas. Onsteriel maar schoon. Die moet je eerst vouwen. Dus staan we samen een stuk of 10 gazen te vouwen voór de visiste.

Het ziekenhuis is overvol, en er liggen dus op meerdere bedden 2 patiënten, kop aan staart. Leegvegen dus. Want in het weekend gebeurd er niet veel op zaal. Het wordt alleen gevuld vanaf de eerste hulp.

Van de 35 die op de mannenzaal van 28 bedden liggen, kunnen er 11 naar huis, waaronder de steekwond lever van vorige week. Ann is zichtbaar trots. Ik begin maar vast met ontslagpapieren in te vullen, terwijl Ann het gesprek voert. In de loop van de visite sluiten de assistent-medical-officers weer aan. Ik vraag aan één van die jongens waarom ze zo laat zijn. Ze hebben eerst ontbeten. Dus de volgorde is: overdracht – ontbijt – visite. Ik kijk bedenkelijk. “we moeten toch eten” is zijn verdediging. Ik leg hem uit dat we in Nederland eten vóór we naar het werk gaan, en dan gewoon doorwerken tot de lunch. Hij kijkt mij niet-begrijpen aan.

Na de visite ga ik naar OK. Maar de oogarts is pas heel laat begonnen, en Erik staat op de andere OK klompvoetjes te doen. Ik kan nog niet aan de slag. Dus ga ik verder aan het draaiboek, zodat we volgende keer niet opnieuw het wiel hoeven uit te vinden.

De lijst is vol, zeker gezien het feit dat we ’s middags pas na 3 uur op 2 kamers verder kunnen. Erik wordt opgehaald door Ed om naar de fysio te gaan. Ik zal met Maarten een baby van 9 mnd aan een liesbreukje opereren. Als het kind brullend op tafel ligt, is er geen liesbreuk te zien. Geen operatie indicatie dus, want bij een kind onder 1 jaar moet je alleen opereren als er een beklemde breuk is. Terwijl we staan te dubben of we nou wel of niet aan de slag gaan neem ik het kind maar op de arm om het te troosten. Het had de doeken al onder gepiest. Echt rustig wordt hij niet van zo’n rare blanke kop naast je. Met bril ook nog. Wel wordt hij geïntrigeerd door de pennen in mijn borstzak. Nu al (haha). We geven het kind terug aan de moeder en laten zr Marie José nog even kijken. Ook zij is het ermee eens dat we niet moeten opereren. Er is nog kans dat het spontaan oplost.

Vorige week was er vanaf woensdag iets te eten tussen de middag. Vandaag weer niet. Dus vroeg ik Maartoen om Ed via de walky-talky om hulp te vragen. Hij komt met cola en bananen. Ik mis de koffie tussendoor, en cola is een redelijk alternatief. Shelemy ziet onze “nood” en gaat meteen chapati’s regelen. We delen alles met Ann, die ook d’r benen onder d’r kont vandaan rent om alles rond te krijgen. Het programma morgen heeft nog ruimte, dus besluiten we, mede gezien de valse start, om 2 patiënten door te schuiven, zodat we om 18h klaar kunnen zijn. Dachten we…

Zr Marie José komt binnen. Er komt een 20-jarige patiënte aan uit Geita, een ziekenhuis in de buurt met minder goede zorg. Ze komt met de ambulance, is al 4 dagen ziek, waarschijnlijk een verstrengelde darm. Dus stap ik in bij Maarten die een gigantische tumor van een arm aan het weghalen is. Samen gaat het sneller. Als onze patiënt net van tafel is, rijdt de dame uit Gaita binnen op een bed. Ze is meer dood dan levend. Uitgemergeld, niet aanspreekbaar, met een hele snelle ademhaling en pols en lage bloeddruk. “typisch de buren” moppert zr Marie José. Zoals Sjoerd zou zeggen: ze staat al met 4-0 achter. Snel aan de slag. Maarten en Ann opereren, ik loop om terwijl de OK-assistentes van alles uit de voorraad halen. Een AMO-student instrumenteert, maar is nog niet zo ervaren. Ik stuur hem vanaf de zijlijn, en hij blijkt zeer leergierig  en pakt alles snel op. Geweldige vent.

Het blijkt geen verstrengeling maar een ordinaire maagperforatie, nu inmiddels een buik voor vieze aanslag en een reële kans dat ze er niet door komt. De bloeddruk is nog steeds heel laag. Om het vocht en bloed sneller toe te dienen, spelen Erik en ik “drukzak” en knijpen de zakken leeg. Uiteindelijk is de bloeddruk weer boven de 100 en de pols eronder. Ze gaat naar de IC, en wij naar huis. Wel via de kroeg om een kratje bier en fris te halen. Daar zijn we wel aan toe. Het is toch weer tegen 8-en.

Neelia heeft Ugali gemaakt. Visioenen van India komen terug. Met je (rechter!) hand een balletje van de rijst kneden, een dotje spinazie en/of gehakt erbij en opeten. Heerlijk.

Natafelen, blogs maken en naar bed. Ik probeer ’s avonds laat nog wat te uploaden, omdat het internet dan het beste werkt. Om 3 voor 12 is het een hels kabaal buiten. Honden blaffen en joelen, katten krijsen. Ik voel me wat ongemakkelijk, zo met volle maan… Gauw slapen!