30-10-12 Eindelijk op tijd thuis! (Suus)

Erik en ik zijn al vroeg aan het ontbijt. Het is zwaar bewolkt en in de verte dondert het. Erik neemt zijn ontbijt mee naar de veranda, met uitzicht op de “tuin”. Ik sluit me bij hem aan. Hij ziet in de vervallen tuin nog overal de hand van zijn overleden schoonvader, die hier vroeger woonde. “Het was een prachtige tuin”, vertelt hij. “Daar rechts zie je die ronding van stenen, dat heeft hij bedacht. Het graszaad hadden wij uit Nederland mee gesmokkeld, en er lag een prachtig gazon. Daar links was een badminton veld van gravel waar we elke dag gingen badmintonnen. Er was daarachter nog een vijver. Wij Nederlanders doen dat soort dingen, maar Tanzanianen hebben niks met tuinen, dus de hele boel is in verval geraakt”. Jammer, ik zie het bijna voor me. Een paradijsje.

Ed stapt in pyjama de veranda op. Zijn raam is naast de veranda, en we hebben hem wakker gekletst. Even later komt Tom naar buiten, met de slaap nog in z’n ogen en coupe “out-of-bed”. Even lekker knuffelen. Inmiddels regent het stevig, dus we wachten tot de ergste bui is overgedreven. “als het erg regent, komt iedereen te laat”, zegt Erik. En we moeten hopen dat alles droog is, want zelfs onder een afdak droogt ’t nu niet meer door de hoge luchtvochtigheid. En een droger hebben ze niet….

Als de regen wat is afgezakt, wagen we de tocht. Het valt best mee, het is niet koud. Al denken de Tanzanianen er anders over. Dikke jassen, sommigen zelfs met mutsen.
Op de OK is er nog geen beweging, dus lopen we naar de IC waar onze patiënte van gisteren ligt. Nog steeds niet aanspreekbaar, maar wel stabiel. Zorglijk. We kunnen geen zouten in het bloed bepalen, of de zuurgraad. Allemaal mogelijke oorzaken van haar toestand. Maar ja, die kun je hier ook niet corrigeren, dus waarom zou je het willen weten? Afwachten dus.

Erik komt me halen om te zeggen dat ik aan de gang mag. Dus ik haast me naar de OK. De 1^e patiënte heeft een enorme zwelling onder haar kin. Zo groot, dat ze haar hoofd niet meer recht kan houden. We verwachten weer een halscyste, maar het blijkt simpeler. Een vetbult, en hij valt als het ware in mijn handen. Da’s mooi, ook voor de patiënt. Die kan morgen iedereen weer recht in de ogen kijken.

Als ik een half uurtje later op de “uitslaapkamer” nog even naar de wond kijk, krijg ik een diepe buiging (bijna tot op de grond) met een “shikamoo”. Dat blijft toch apart, ik voel me een beetje “Kuifje in Afrika”.

Nog een schildklier en een chronische botontsteking uitkrabben en een schroef, die er al jaren inzit, uit halen. Dat laatste blijkt lastig. Zonder röntgen is het toch even zoeken voor we hem hebben. En dan komt het volgende probleem. De schroevendraaier past niet. Een te kleine inbus. Alle sets met mogelijke schroevendraaiers worden geopend. Geen succes. We grapten dat er misschien nog wat in de gereedschapskist van die monteurs op de gang zou liggen. Erik haalt uit onze zijkamer een soort stersleutels in 3 maten. 1 past er wel, maar geen hefboom, dus Maarten wordt ingezet om de schroef er te proberen uit te draaien. Uiteindelijk komt Erik met de juiste schroevendraaier aanzetten. Hèhè, gelukt. Alles draait om het materiaal. Dus ruimen we op het programma van morgen tijd in om met Anja, Ann en 2 mensen van de OK alle sets & voorraden door te spitten. Nagaan wat er is, wat nog goed is, wat er nog nodig is, en wat weg kan. Ed komt ondertussen een schoongemaakte Mango en cola brengen. Shelemy had voor chai (thee met suiker, of eigenlijk meer suiker met thee) met flapjes met vlees (samosa) gezorgd. Dus goed voorzien vandaag.

Nog een vieze wond schoonmaken, die Erik vorige week met een fixateur heeft behandeld. Gisteren had één van de jonge dokters het niet nodig gevonden op de andere OK de wond te verschonen. Terwijl wij hem vanaf de afdeling er naartoe hadden gestuurd. Vandaag riekt de wond zeer onaangenaam en de pus druipt er uit. Ann is woest. We besluiten vanaf nu dagelijkse wondzorg op de OK door ons te regelen om het been mogelijk nog te reden. Maar we zien het somber in.

Nog wat plannen voor morgen, en dan naar huis. De jongens zijn aan het DS-en. Ed en Maarten halen bier en we gaan aan tafel. Eindelijk een keer met z’n allen, want we waren op tijd deze keer. Macaroni met worst. En heerlijke avocado’s. Dan badderen met kannetjes warm en koud water. Eerst de jongens, die in pyjama nog even naar de kamer mogen. Ook Ed en ik gaan in pyjama naar de kamer. Lekker knus. Nog een spelletje Geesten en dan stop ik de jongens in bed. Bert is plots in tranen. Lam heeft een gat in zijn hoofd. En in z’n nek vallen ook de gaten. Dus pak ik een verbandje uit de trommel en repareer provisorisch zijn knuffel. En morgen bij de visite is er weer geen verband voorradig natuurlijk. Ik beloof Bert plechtig om na de vakantie naar de poppendokter in Arnhem te gaan. Ik ben al jaren op zoek naar stof om die knuffels te repareren maar kan nergens de spullen vinden. Laat die poppendokter het dan maar regelen.

Uitgebreid voorgelezen uit Pinkeltje, met z’n 3-en in Toms bed. Even weer een beetje aandacht inhalen. Nog een kus en knuffel door het muskietennet en dan naar de woonkamer terug. Daar zit zr Marie José met Erik te praten over indeling op de OK van kasten, en over WIFI en skype. Maarten racet op de Ipad van Michiel (ik moet eigenlijk van hem schrijven dat hij de Britisch Medical Journal erop aan het lezen is…) en Ed & Michiel zitten aan het bier. Ik werk m’n blogje bij en hoop dat het internet wil meewerken. Vanavond lekker vroeg naar bed!