Anesthesie

We zijn ondertussen in de tweede week aangeland.

het is de tweede keer dat we hier nu zijn maar het blijft een aparte ervaring.

Afrika en zeker Tanzania is bijzonder zeker in de regio alhier er zijn overal mensen.

afgelopen weekend zijn we naar Mwanza geweest door een prachtig landschap en over een dustroad naar het Victoria meer voor de boot.Wat opvalt is dat het nog erg droog is er moet nodig regen vallen. Maar verder er wonen overal mensen waar ze van leven blijft soms de vraag, maar de kinderen zijn altijd vrolijk en zwaaien als we langs komen, verder natuurlijk veel fietsers en brommertjes.Mensen zijn continue bezich of onderweg bijvoorbeeld om water te halen. En de boot blijft geweldig iedereen is uiterst druk om aan boord te komen met name veel voetgangers. En natuurlijk worden er veel spullen meegenomen. Je blijft je verbazen en volgens mij zijn er meer passagiers dan er op mogen maar ja wat zijn regels het is geen Europa. Het blijft een ervaring.

Zo een reis is eigenlijk net als in het ziekenhuis ook veel mensen die overal rondlopen. Waarbij het niet altijd duidelijk  is wat patiënten of familie is voor mij maar wel heerlijk levendig. Het lijkt een chaos maar er zit ook structuur in. Het belangrijkste blijft toch de omschakeling vanuit een zeker bij tijd en wijlen over georganiseerde zorg in Nederland naar een Tanzania waar je af en toe verlangd naar wat meer structuur.

De eerste paar dagen ben je druk om te kijken hoe het allemaal loopt en gaat , wat er wel aanwezig en wat niet . Je komt al snel tot de ontdekking dat het ook met veel minder middelen goed gaat. Het blijft wel op passen . Je komt weer terug bij de basis van je vak. En dan natuurlijk de samenwerking met het team is uiterst belangrijk.

Het is bijzonder om met elkaar alhier samen te werken terwijl je normaal genomen in hele  andere omstandigheden samenwerkt. Het is wel belangrijk om met elkaar aan het eind van de de dag de gebeurtenissen te evalueren. Met een ieder zijn eigen inbreng en verhaal.

Anesthesiologisch zijn er ook genoeg bijzonder ervaringen , maar dat de kinderen voor ok in de ochtend al klaar zitten op bankje buiten voor de ok en daar dan verder de rest van de dag geduldig blijven wachten. Naar binnen gaat zonder ouders en dan zelf op blote voetjes de ok op wandelen en meestal rustig zitten te wachten op de ok tafel.Maar ook volwassenen komen zelf binnen wandelen van de verpleegafdeling.Statussen in de hand en we kunnen aan de slag niet te veel details en nog maar beperkte checkprocedures het heeft ook wel iets korte lijnen. Beetje terug naar vroeger.Maar ja mag je eigenlijk niet zeggen he wordt je gezien als oude man.

Wat ik al zei we zijn in de tweede week aan geland bepaalde zaken beginnen haast alweer routine te worden en ook de tweede keer blijft het een bijzondere ervaring om alhier te mogen werken.Zeker ook met de mensen op het ok-complex alhier ze zijn net als veel mensen alhier meestal vrolijk gestemd.

Michiel