"gaan jullie emigreren?"

De dienst viel mee, dus na de overdracht nog even kort de laatste zaken afhandelen en naar huis. Ed zat aan de koffie en er kon een plan-de-campagne gemaakt worden. Eerst alle tassen in de auto. Er werd geduwd en gestouwd om zoveel mogelijk in de kofferbak te krijgen, maar we eindigden toch met 2 tassen tussen de achter- en voorbank, 1 voorin bij de bijrijdersvoeten en m’n handtas op schoot. Roxy vond het maar niets en probeerde er nog bij te kruipen. Helaas…

Tussen de middag omkleden in onze reiskleding. En het huiswerk van de jongens nog in de tassen stoppen. Berts “papieren juf” had hele leuke opdrachten voor taal (voer 4 gesprekken in het Swahili), aardrijkskunde (topografie van Tanzania en schrijf van alle plaatsen waar je geweest bent iets bijzonders op) en natuur (maak foto’s of tekeningen van de dieren die je ziet). Bert ging nog een uurtje naar school en Tom keek nog even TV. Toen was het echt tijd om te gaan. Dus propte ik mezelf tussen Bert en Tom op de achterbank. Heel knus zo gedrieën achterin. Bert had lam thuis gelaten zodat hij hem niet kwijt kon raken. Maar hij was toch wel erg blij toen ik hem uit mijn tas viste.

Daar zaten we dan, allemaal vol verwachting naar het grote avontuur…. en binnen een half uur lag Tom te slapen in de auto! Het was toch wel een beetje spannend allemaal. Op de ring Amsterdam reden we de file in en werd Tom weer wakker. Meteen was hij helemaal hyper: hij ging op zijn knieën zitten om Schiphols verkeerstoren met vliegtuigen te kunnen zien en schreeuwde mijn oren doof toen we uitstapten en hij de verkeerstoren van dichtbij zag. Hij kon niet wachten om het vliegtuig in te gaan. Maar dat ging toch echt nog even duren….

De rit naar Schiphol verliep voorspoedig, dus stonden om kwart voor 5 al in de vertrekhal, 3kwartier voor de inchecktijd en ruim 4 uur voor vertrek. Voldoende tijd voor een kop koffie met Gerard die ons had gebracht. Helaas waren we zo vroeg dat we de bagage nog niet kwijt konden. Dus die ging mee in de lift naar de koffiebar. Met 3 karren volgeladen reden we de lift in. Een oudere dame die in de lift stond keek er geïnteresseerd naar en vroeg: ”gaan jullie emigreren?” – “nee hoor, 3 weekjes op vakantie” antwoordde Ed. Ze zal wel gedacht hebben… 

Na de koffie volgde “bagage-dropoff”. We waren nu met z’n vieren en 3 karren, dus Bert moest ook een zware kar voortduwen. Dat ging niet van harte, maar lukte uiteindelijk wel. De eerste tas werd in de tegenwoordig volledig geautomatiseerde bagage-inname-machine gezet, gewogen, gestickerd en afgevoerd. Nummer 2 ging ook goed, maar toen kwam nummer 3: 23,1 kg (moest <23kg zijn). De dame van KLM kwam kijken. “onzin, dat moet hij doen” zei ze. Maar helaas, het ging niet gebeuren. Regels zijn regels, dacht het machien. Dus mochten we naar een menselijke bagage-balie. De koffer van 23,1kg mocht door, maar de volgende woog 25 kg. Dat was toch echt te veel. Dus ter plekke nog wat zware spullen ompakken en in de handbagage proppen (die niet gewogen werd…). Uiteindelijk waren we na ruim een half uur zweten en sorteren de toch bagage kwijt, zonder strafport.

Bert en Tom liepen stoer door de douane met eigen paspoort en boardingpass in de aanslag. Tom met snuffie onder de arm, die een halsbandje kreeg voor handbagage. Hij mocht nog bijna niet mee omdat hij geen eigen ticket had, maar dat bleek tot Toms grote opluchting een grapje. De jongens mochten wat uitzoeken voor in het vliegtuig. Na rijp beraad werden het M&M-ventilatoren. Papa en mama zochten nog een luchtje uit, terwijl Tom er lustig op lost sprayde met alle testers. Helemaal geweldig dat hij eindeloos veel luchtjes op mocht spuiten zonder mopperende ouders.

Tenslotte een poging tot bloggen die jammerlijk bleef hangen op een oneindig trage internetverbinding en toen was het tijd om te boarden. De loopbanden in de hal waren favoriet bij de jongens, die de moonwalk nadeden, probeerden op de leuning te hangen en nog wat fratsen uithaalden. Tot we bij gate E09 waren. “Ja, daar is het, ik zie het vliegtuig!” riep Tom. Bert had meer een houding van “ik weet het allemaal nog wel” (hij was 4 toen we vanaf Brussel naar Barcelona zijn gevlogen…). Tom begon te sputteren toen ook Snuffie door de scanner moest, en ging hem vervolgens bezorgd aan de andere kant staan opwachten. Gelukkig kwam Snuffie er even geschonden uit als ze erin ging. 

Tom dacht meteen door te stomen naar het vliegtuig, maar we moesten weer wachten.Dus ging hij op zoek naar het toilet en hing verveeld op de stoelen. Bert was ondertussen halverwege zijn kersverse “Loser” boek. Daar hadden we voorlopig geen kind meer aan. Eindelijk mochten we dan toch aan boord. Het viel een ietsje tegen. Het was al een wat ouder toestel, en de helft van de TV-schermpjes werkten niet of niet goed. Er was geen mogelijkheid om te gamen en er draaide 1 serie: de 3 stooges. Maar het bewoog, dus Tom bleef kijken en met de koptelefoon naar de frans ingesproken versie luisteren. Natuurlijk had iedereen te veel bagage voor de vakken, dus werd er een hoop gemopperd en gerommeld. Toen duurde het natuurlijk ook weer even eer we vertrokken en naar de startbaan waren getaxied. Maar uiteindelijk stegen we dan toch op. Bert zat het hele traject natuurkundig te verklaren (“je wordt met 2G in je stoel gedrukt”), Tom zat te genieten. We vliegen!