Samenwerken

Dinsdag heeft Brighton de bocht nog niet genomen. Ze Marie José geeft aan dat het herstel na buiktyfus langzaam is en lang zal duren. En veel kinderen krijgen daarna tuberculose. Ongeveer 70% van de mensen draagt dat hier bij zich en als je weerstand afneemt steekt het de kop op. Maar voorlopig moet eerst zijn buik op gang komen.

Op de OK is er onduidelijkheid over het programma. We geven door we er op de planning staan zodat ze de eerste patiënt kunnen halen. Een 79j man met liesbreuk. 

Hij was vorige week afgevallen vanwege spoedjes. Hij had een ruggeprik en was wakker tijdens de ingreep. Zeer geamuseerd luisterde hij mee naar de uitleg die ik aan de assistent aan tafel gaf. Emmanuel stond voor het eerst steriel. Toen hij stond te hannesen met z’n steriele jas dacht ik even “help”, maar hij pikte alles snel op. 

Tijdens de operatie brak er een tropische regenbui los. “ Kuna mvua” riep ik enthousiast. Goed voor de shamba, de akkers. Daar was de patiënt het helemaal mee eens.

De muziek tijdens de ingreep vond hij ook zeer amusant. En in no-time was zijn liesbreuk gecorrigeerd. Een spontane hoestbui aan het eind van de ingreep als ultieme test van het resultaat.

Daarna was een meneer na verdraaide darm aan de beurt. Dr Fred van de afdeling probeerde even snel mevrouw met buikwand voor een schoonmaken en opnieuw hechten er tussen te schuiven maar had nog niets met ons overlegd. Dus dat ging niet gebeuren. 

“Mijn” meneer had t peesblad van zijn buik open staan. Dat is qua indicatie meer spoed dan een wond schoonmaken. Kun je ook bedenken, het staat wat slordig als de darmen er uit zakken. Hij liep namelijk wel gewoon rond en was verder aardig opgeknapt. Iris en co-ass Maaike deden graag mee. Miriam, zuster mfupi (klein) stond naast de lange Maaike. Bankjes kennen ze hier niet dus de tafel gaat op een soort gemiddelde hoogte zodat iedereen er bij kan. Niet zo lekker voor je rug. Maar deze 2 wkn overleef ik dat wel. Voor de Tanzanianen is dat anders. Misschien toch nog een keer met klusjesman Paolo Kubwa overleggen of hij iets kan maken. Het moet natuurlijk ook schoon te houden zijn.

Zodra mijn patiënt van tafel was legde Fred de zijne weer op. Er was alleen geen anaesthesie want daar had hij niet mee overlegd. Ik ging Joseph halen, maar die begon op de operatiekamer over de patiënt een discussie met Fred in het swahili over overleggen, pauze en eten. Ik schoot uit m’n slof: we gaan niet staan ruziën bij de patiënt. Ze is nu hier, allemaal mond houden en aan het werk. Straks mogen jullie verder ruziën als de patiënt veilig op de afdeling terug is. Fred wilde nog wat zeggen maar mijn blik deed hem het zwijgen toe. Jan deed de deur open om iets te vragen, zag m’n blik en deed snel de deur weer dicht…

Samen maakten we de wond schoon. Freds diagnose klopte niet. Hij had een week eerder wat extra hechtingen gezet omdat de wond zo lekte maar desondanks was de huid helemaal open gegaan. Nu wilde hij de wond uitsnijden en opnieuw sluiten. Gelukkig mag hij dat nog niet alleen doen. Toen de wond was gaan lekken had deze dame namelijk ook het peesblad los liggen. De dichte huid had de darmen binnen gehouden en die hadden inmiddels een stevige plaat met genezend weefsel gevormd. Daar kunnen we de komende maanden echt niet in om te corrigeren. Nu kunnen we alleen de wond netjes verzorgen zodat de buik geneest met een grote littekenbreuk. Fred keek me argwanend aan. Het moest even zakken.

In de koffiekamer legde ik nog eens rustig uit waarom ik ze tot de orde had geroepen. We konden weer door.

Snel naar het containerhuis voor WiFi. Ed had mijn mail thuis in de gaten gehouden of de tickets geboekt waren. Om half 3 waren ze binnen. Gelukkig, dat was geregeld. Terug naar de afdelingen om langs de patiënten te lopen. Daar zat Fred. Wanneer we weggingen. Hij wilde nog een patiënt overleggen. Zowaar pakt hij het op. Samen lopen we langs een paar patiënten waar hij vragen over heeft en geef ik uitleg. 

Als alle vragen zijn beantwoord ga ik terug naar het huis. Langzaam druppelt iedereen binnen. Anastasia en Anthony zijn papadums en mais aan het bakken voor het avondeten op een soort mini stoof. Jiska heeft vandaag voor ons 2 matrassen gekocht voor hen als cadeau voor het extra werk dat ze door ons hebben. Ze hebben de matrassen zelf naar binnen gedragen. Als we compleet zijn, bieden we ze aan. Ze zijn heel erg blij. Anastasia was er al maanden voor aan het sparen. Alleen: hoe moet het vervoerd. Nou, op z’n Afrikaans: touw er om en achterop de fiets bij Anthony.